Moderator:corrado
. Potem zapoznałem się z Aldkiem twarzą w twarz. Potem czekaliśmy na Yvesa, który pomimo trudów znanych na forum dotarł cały i zdrowy. Nadszedł i czas na szpejkę i wspólne pogawędki o tematyce nie tylko rowerowej 
. No a mi dzień zakończył się nocną wyprawą międzydniową od 23:30 do 00:50 . Nie ma to jak gnać na największym przełożeniu tylko po to by się ogrzać... Ale nie żałuję, choć miło by było już teraz smacznie spać w Brandysówce - nocował tam będę dopiero dzisiaj... Dobranoc 
przy kafie i pifku 
ROŚNIEMY W SIŁĘ 
Aldkowe dziewczyny jestem pod wrażeniem że przejachałyście taką trasę w iście mistrzowskim stylu!!! Panowie czapki z głów przed dziewczynami to tak jak jacorrado1111 pisze:Podróż spoko, jakoś koło 24 byliśmy w domu.
.. Perę godzin snu i już trzeba było się pakować na zlot... W końcu obiecałem, że będę wcześniej.... Niedługo potem dojechał Focker i oficjalną część czas trzeba było zacząć! Z sypialni wyszedł Yves leniwie się rozciągając - oj ile bym oddał za dodatkową dozę snu... Dyrektor zwołał wszystkich, którzy zaczęli słuchać przepięknej przemowy... Było wszystko tak jak być powinno... Nawet brawa były! Nieco treści - mieliśmy dobrać się w pary i wylosować numer - każdy z nas dostał zestaw nalepek i dwie mapy - jedną z zaznaczoną trasą, a drugą bez... Dzięki zaangażowaniu Kapuzy oficjalna startowa powiększała się... Wspólnie z Yvesem wylosowaliśmy numer 08. No i zaczęło się! Pierwsze odliczanie i szykuje się Aldek ze swoją drużyną... Ja już zacząłem dopieszczać ostatnie szczegóły, gdy kazano już być w gotowości. W końcu team stanął na starcie! Godzina została odnotowana i ruszyliśmy przed siebie... Za Sokolicą skręt w lewo i ten piękny uphill... Na dnie wąwozu widać było szczątki poległych rowerzystów, a myśl o tym, że nie chcemy tak skończyć pomagała mocniej naciskać na pedały. Niedługo potem znaleźliśmy się w centrum Będkowic, gdzie przez chwilę źle pojechaliśmy - całe szczęście szybko się zorientowaliśmy i popruliśmy na jedwabisty downhill - tam gdzie mój rower zaczyna ożywać, a uwydatniają się minusy sztywników... Gdy asfalt się skończył, a zaczęły się dziury zauważyłem Skoliozę, co mi zdjęcia robił - coś krzyczał i machał rękami. Więc mocniej w pedały i zasuwam ile sił - niepotrzebnie. Tam był pierwszy punkt kontrolny! Konrad stał na straży zbocza, a u jego podnóża widniał w żółtej kolorystyce - tandem! Należało zrobić okrążenie po wytyczonym torze i ruszyć dalej. Oj ciężko było, śmiechu też trochę było... W życiu nie jeździliśmy na czymś takim, więc nauka musiała być szybka. Ostatni zakręt i popisowy zjazd ze zbocza w wykonaniu Konrada - to pozostanie w mojej pamięci . Po ukończeniu zadania specjalnego pojawił się Aldek, a potem kolega Staszka ze swoim kompanem (skleroza nie boli). Przejechaliśmy przez Wierzchowie i rezerwat Kluczwody. W Zelkowie za zbiornikami pojechaliśmy czerwonym. Nie pamiętam już nawet gdzie to było, ale zatrzymaliśmy się przy drugim checkpoincie. Usłyszałem słowa "punkt kontrolny - ale po co?" i zobaczyłem jak Yves przekracza specjalnie powalone drzewo i posuwa się dalej. Nie długo potem dało się słyszeć krzyki Staszka, Docenta i kampanii pomocniczej przy linach - odwrót i przygotowania do przeprawy linowej. Co lepsze - nie tylko my popełniliśmy ten błąd, ale już było nas więcej do krzyczenia. Cała akcja doczekała się nawet grupki gapiów . Potem już całkiem spokojnie pobrnęliśmy dalej przez dolinę Kobylańską... Trzeba było przekraczać nie raz strumyk, a parę turystów przygotowanych na wszystko dostało dzięki mnie darmowy prysznic . Dzięki specyficznemu humorowi Yvesa całą trasę zrobiłem z lekkim sercem. Na drodze prawie pogryzł psa -> biedaczyna uciekała przed nim szczekając , a jego okrzyki w dolinie Kobylańskiej pozwalały na miłą przeprawę między przestraszonymi turystami . Ostatni punkt kontrolny był niezwykle tajemniczy - to była czarodziejska chatka. Kto dotknął szpeja schowanego w niej ten w cudowny sposób stawał się własnością dotykającego . Na tym skończyliśmy nasz wyścig, gdyż ramie Yvesa dawało już o sobie znać - mogłem jechać ze Staszkiem i Docentem, jednak prawdziwy team pozostaje ze sobą do samego końca! W końcu świętowania czas zacząć! Jedzonko i poczęstunki Yvesa (dzięki!!!), potem ognicho - od łamania gałęzi mam odciski na rękach . Co poniektórzy ruszyli jeszcze na nocną jazdę.. Dużo osób niestety już się wykruszyło, jednak koło 11 po obfitym śniadaniu zaczęła się już mocna grupa, gotowa do wypadu, zbierać. Trasa piękna, pełna uphilli i downhilli. Pełna pogawędek w czasie jazdy. Niestety tylko przewodnik wie, którędy jechaliśmy - sam tej trasy za mocno nie zapamiętałem. Jedno jest pewne - musiałem oszczędzać siły, gdyż czekał mnie jeszcze długi powrót do domu. Pożegnaliśmy się pod Brandysówką zapowiadając się już na przyszły rok. Coraz to kolejny zlot - coraz więcej uczestników. Zobaczymy do czego to w końcu dojdzie .. Także...) Było kilka dość wymagających podjazdów (chodzi bardziej o długość), były szybkie zjazdy.... ogólnie super!)
oczywiście dokładam się do powyższego!!!!!docent.net pisze: wielkie dzięki również dla Kapuzy za obsługę na miejscu oraz dla Maćka i Konrada za świetne zabezpieczenie tyrolki :)
Ja też!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!YvesMoi pisze:oczywiście dokładam się do powyższego!!!!!docent.net pisze: wielkie dzięki również dla Kapuzy za obsługę na miejscu oraz dla Maćka i Konrada za świetne zabezpieczenie tyrolki :)
początki przeważnie są trudne... i tyczy sie to zarówno tandemiszcza jak i zlotu pilotażowegozimny pisze: zeszlozroczny mozna uznac za pilotazowy (pogoda:/) a 2011 juz w pelnoprawny i super udany (POGODA! mnogosc-nas, nagromadzenie sprzetu na m kw., wszystko!)
2012 bedzie juz chyba mial retransmisje w tv!
(...)
ps. moze w tandemiszczu poprzeczka tylnego/srodkowego "trojkata" (kwadratu?) poprawilaby sztywnosc? jak usiedlismy z Dżonderem to nie mogl utrzymac kierownicy (przy mojej ciezkiej dupce z tylu)
miejmy nadzieję, że osiągnęliśmy pewien poziom który utrzymamy 
